Poprosiłem towarzysza partyjnego Krügera o zwołanie tego posiedzenia w dniu dzisiejszym i w tym miejscu, gdyż szereg problemów dojrzało już, moim zdaniem, do omówienia ich w węższym gronie. Witam również panów szefów dystryktów, których także zaprosiłem, gdyż jest to posiedzenie o dużym znaczeniu.
Panowie koledzy z Ordnungspolizei, z Sicherheitpolizei i z SS! Już od dłuższego czasu odczuwałem wzrastająca potrzebę wyrażenia panom na wspólnym spotkaniu mej wdzięczności i uznania za doprawdy jedyną w swoim rodzaju konstruktywna pracę policyjną, tutaj przez panów dokonaną. Jako ludzie działający na tym obszarze od pierwszej chwili, doskonale potrafimy ocenić, jaki nawał trudności trzeba było przezwyciężyć, aby przy pomocy tak szczupłych liczebnie sił zaprowadzić w tym całkowicie rozbitym i zniszczonym terytorium choćby powierzchowny ład.
Chciałbym więc w tym miejscu, podziękować panu, towarzyszu partyjny Krüger, panu, towarzyszu partyjny Streckenbach, następnie generałowi Beckerowi, jak również wszystkim dowódcom SS i policji łącznie oraz każdemu z osobna za ich wspaniałe osiągnięcia.
Jeżeli więc mimo wszystkich tych trudności chcemy osiągnąć nasz cel, czyli całkowite ujarzmienie narodu polskiego na tym terytorium, nie wolno nam tracić czasu. Dnia 10 maja rozpoczęła się ofensywa na zachodzie, a więc w tymże dniu wygasło owo szczególne zainteresowanie, z jakim świat odniósł się do tutejszych spraw. Wszelkie pojęcie przekracza ogrom szkód wyrządzonych przez szerzącą się na całym świecie oszczerczą propagandę i fałszywe wieści o metodach postępowania władz narodowosocjalistycznych na tym terenie. Wprawdzie zupełnie mi obojętne, czy Amerykanie, Francuzi lub Żydzi – może nawet papież – tym się denerwują, czy też nie; jednakże zarówno dla mnie, jak i dla każdego z panów ciężkim przeżyciem były w ciągu ostatnich miesięcy nadchodzące wciąż głosy z Ministerstwa Propagandy, z Urzędu Spraw Zagranicznych, z Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, a nawet ze strony Wehrmachtu, że panuje tutaj morderczy reżim, że trzeba położyć kres tym okropnościom, itd. W związku z tym musieliśmy oczywiście składać zapewnienia, że już nie będziemy tak postępować. A tymczasem nie mogliśmy sobie przecież pozwolić na jakieś szerzej zakrojone posunięcia, dopóki uwaga opinii światowej skupiała się na tym obszarze. Lecz z dniem 10 maja ta szerząca się w świecie oszczercza propaganda przestała nas w ogóle obchodzić. Teraz musimy wykorzystać nadarzający się dogodny moment. W chwili obecnej, gdy na zachodzie co minuta, i co sekunda tysiące Niemców składa swoje życie w ofierze i leje się najlepsza niemiecka krew, to naszym obowiązkiem jako narodowych socjalistów jest dołożyć wszelkich starań, żeby naród polski nie wzrósł w siłę kosztem ofiar ponoszonych przez Niemców. Toteż w tym czasie omówiłem z kolegą Streckenbachem w obecności SS-Obergruppenführera Krügera ten nadzwyczajny program pacyfikacyjny, którego celem była przyspieszona likwidacja znajdującej się w naszym ręku większości buntowniczych polityków głoszących opór i innych osobników politycznie podejrzanych, jak również, jednoczesne położenie kresu tradycyjnej polskiej przestępczości. Przyznaję otwarcie, że w rezultacie będzie musiało się rozstać z życiem kilka tysięcy Polaków, głównie ze stref ideowych przywódców polskich.
Dla nas wszystkich jako narodowych socjalistów nakazem chwili jest podjęcie zobowiązania, że dołożymy wszelkich starań, by w narodzie polskim nie wykrystalizował się już żaden opór.
Moi panowie! W ciągu tej kilkugodzinnej fachowej i rzeczowej narady przekonałem się – jak zresztą i wszyscy tu obecni – że byłoby rzeczą bardzo wskazaną częściej organizować w przyszłości tego rodzaju konferencje. Planujemy więc z kolegą Krügerem zwoływać co pewien czas posiedzenia policyjne, na których będziemy mogli omawiać wszelkie interesujące nas sprawy.
Co się tyczy obozów koncentracyjnych w pełnym tego słowa znaczeniu, jesteśmy zdecydowani nie zakładać ich na terenie Generalnego Gubernatorstwa. Ludzi podejrzanych należy natychmiast likwidować. Więźniów wysyłanych z Generalnego Gubernatorstwa do obozów koncentracyjnych w Rzeszy powinno się albo dostarczyć z powrotem, abyśmy mogli objąć ich akcją AB, albo zlikwidować na miejscu. Nie da się opisać, ileśmy mieli zawracanie głowy z krakowskimi profesorami. Gdybyśmy sprawę tę załatwili na miejscu, miałaby ona zupełnie inny przebieg. Proszę więc panów usilnie, by nie kierowali już panowie nikogo więcej do obozów koncentracyjnych w Rzeszy, lecz podejmowali likwidację na miejscu albo wyznaczali zgodnie z przepisami karę. Każdy inny sposób postępowania stanowi obciążenie dla Rzeszy i dodatkowe utrudnienie dla nas. Posługujemy się tutaj całkowicie innymi metodami i musimy je stosować nadal. Zawarcie pokoju pozwoliłoby nam jako mocarstwu światowemu na znacznie bardziej efektywną realizację naszych ogólnych posunięć politycznych, na rozszerzenie naszej działalności kolonizacyjnej; zasada jednak pozostawałaby ta sama. Nadal będziemy stać na stanowisku zdecydowanie antypolskim, przy czym trzeba mieć na uwadze konieczność utrzymania zdolności do pracy polskich robotników i chłopów.
Źródło: Okupacja i ruch oporu w dzienniku Hansa Franka 1939-1945, t.1, Warszawa 1970 Wydawnictwo Książka i Wiedza.
